کوه

5شنبه(28.7.90- نیکی 9ماه و 9روزشه) با داداشم میریم کوه خیلی وقته نرفتم واقعا هوای کوه به آدم روحیه میده  کلی آدم رو به زندگی میاره 

نیکی پیش مامانم مونده صبح ساعت 6 میریم. توی کوه با آدمای جالبی آشنا میشی آدمایی که همه ورزشکارن و به زندگی جور خاصی نگاه میکنن یکی از اون آدما مادریه با تیپ سفید که هر دو تا دستش تو دستای بچه هاشه یه دختر و یه پسر که فاصله سنیشون 3ساله و مادره داره باهاشون بازی و شوخی میکنه یکی از اون بازیا ،بازی اسم بود که با یه حرف شروع میشد مامان حرفا رو میگفت بچه ها اسمایی رو که به ذهنشون میرسید میگفتن از این شوخیا و خنده ها خیلی خوشم اومد با خودم فک میکردم یه خانواده شاد ورزشکار با 2تا بچه سالم و خوشحال  . شاید اگه فقط یه بچه بود اینهمه خوشحال نبودن یا شاید یه خانواده کامل نبودن 

میدونم تو این زمونه بزرگ کردن بچه خیلی سخته با این آماج تبلیغات و با این وضع اقتصادی ولی همه اینا دلیل نمیشه که بچه ها رو از شادی محروم کنیم به نظر میاد بچه هایی که خواهر و برادر دارن بچه های شادتری هستن این طرز تفکرم رو به هرکی میگم جواب میشنوم که هنوز بچه ات کوچیکه اینو میگی بذار بزرگ شه پشیمون میشی خودم قبول میکنم که خیلی صبر و حوصله میخواد و خیلی سخته اما این سختی شیرین رو باید پذیرفت 

دوس دارم نیکی هم تو بچگیش یه همبازی خوب داشته باشه هم وقتی بزرگ شد یه همدم خوب داشته باشه امیدوارم هیچوقت نه پشیمون بشم نه اینکه نیکی گله ای در این مورد داشته باشه

به امید روزای خوب با هم بودن