قصه راه افتادن

وقتی نیکی رو میبینم از خودم خجالت میکشم

خیلی شنیدم که میگن آدم هزار بار زمین میخوره تا بتونه راه بره اما دور و برم بچه کوچیک ندیده بودم

چند ماهه نیکی تلاش میکنه راه بره اوایل واسش خیلی سخت بود وشاید نمی ارزید که واسش اینهمه تلاش کنه ترجیح میداد ٤دست و پا بره اما الان لذت راه رفتن رو چشیده تصمیم جدی داره تا بتونه درست و حسابی راه بره هنوزم خوب نمیتونه تعادلش رو حفظ کنه اما میدونه به سختیش میارزه وقتی رو دور میفته ول کن نیست هی میره هی میخوره زمین دیشب اونقد چپه شد که دلم واسش سوخت سعی میکردم بنشونمش ولی قبول نمیکرد خودشو ول میکرد که بتونه راه بره یه مسیر ١.٥متری بین من و باباش رو نزدیک نیم ساعت رفت و اومد تقریبا میدوید .من حس کردم قندش اومده پایین که آخریا بازم با خنده راه میفتاد ولی تو همین فاصله هی میخورد زمین تو دست هیچکدوممون بند نمیشد

آخرش باباش نشوندش و پاهاش رو مالش داد اونم خوشش اومد میومد بغلم بعد میرفت رو باباش ولو میشد پاهاش رو بالا میاورد که بابا پاهاش رو بماله

میگن هر بچه ای یه جور راه میفته دلم میخواست بدونم من چجوری راه افتادم منم واسه خواسته ام اینقدر تلاش کردم؟ الان چرا از این خبرا نیست و با ٢-٣ بار شکست ناامید میشم؟