پرهام

همه میگن وقتی بچه ها بزرگ میشن دردسرشون هم بزرگ میشن ولی من میگم وقتی بچه ها بزرگ میشن توقع پدر و مادر بزرگ میشه یا صبرشون کمتر میشه وگرنه بچه ها همونن فقط شکل نیازشون عوض میشه

یه همسایه داریم که اسم پسرش پرهامه که 2ماه از نیکی کوچکتره . مامانش خیلی حساس و شاید وسواسیه . اصلا نمیذاشت پرهام بیاد بیون بازی کنه اگه هم میومد خیلی کوتاه تازه نباید به چیزی مثل دیوار و زمین و توپ دست میزد چون معتقد بود مریض میشه بچه ها بزرگ شدن دیگه تو خونه بند نمیشن مخصوصا اگه از بیرون صدای بچه دیگه ای رو بشنون چند روزه نیکی رو که میبرم بیرون اونم پشت سر ما میاد و با هم تو راهرو بازی میکنن و اتفاقا خیلی با هم خوب بازی میکنن برعکس نیکی و بهاره (که 3سال و 4 ماهشه) که همش با هم  دعوا میکنن این دو تا رابطه خوبی با هم دارن

فک میکنم از حساسیت مامان پرهام کم شده هر چند بچه آرومی داره و به حرف مامانش گوش میده اما صدای مامانش تو راهرو میپیچه جالب اینجاست که حرفای خنده دار و گاهی ترسناک میزنه بچه ها خیلی تو قید و بند این حرفها نیستن ولی من از گفتن اونا خوشم نمیاد وقتی میخواد اوج خطر رو بهش نشون بده مثلا از پله بترسونتش بهش میگه میخوری زمین مخت میاد بیرون یا میگه پات خورد میشه واسه من که خنده داره بهش میگم اینا رو نگو بچه میترسه اما گوش نمیده خلاصه تربیت هر کسی منحصر به فرده و جالب نه؟