مادرانه

وقتی بچه نداشتم تصورم در مورد تربیت بچه خیلی تخیلی بود فکر میکردم بچه یک لوح سفید است که قرار است ما رویش نقاشی کنیم یا یک تکه گل بی شکل که قرار است به دستان پر توان ما کاسه و گوزه ای از توش در بیاید

مدتی که از تولد کودکم گذشت فهمیدم تا چه حد اشتباه میکردم . بچه ها موجوداتی کامل اند با شخصیتی منحصر به فرد . کاسه و کوزه ای که شکل و طرح و رنگ دارد و تربیت حداکثر میتواند آن را یک جای خوب در سفره بنشاند.

حالا که مدتی گذشته، فکر میکنم حتی تصور قبلی ام هم بیخود بوده . بچه ها همه چیزشان کامل است شخصیتشان ، رنگشان ، جایشان . سفره پهن شده و همه چیز در جای خودش است . فقط منم که ایستاده ام و دور سفره دارم میچرخم. من باید یک جای خوب برای خودم پیدا کنم جایی که دستم به همه چیز برسد و ظرف های گل من گلی سفره را خوب ببینم

تازه دارم میفهمم که مادری اصلا تربیت کردن بچه ها نیست ، تربیت کردن خودم است. بزرگ شدن خودم ، رشد خودم، تقوای خودم است. اگر جایی چیزی خراب است ، این منم که باید بلند شوم و یک سوی دیگر سفره بنشینم . این منم که باید عوض شوم . تربیت شوم

امسال برای خودم " حول حالنا الی احسن الحال " را خواندم . بلند.

پیشنهاد مادرانه: یک فهرست بنویسم از مشکلاتی که با بچه مان داریم بدغذاست؟ بی ادت است؟ نق نقو است؟ بدخواب است؟.. این فهرست مشکلات من مادر است . از امروز خودم را درست می کنم . من امسال می خواهم ساعت خوابم را درست کنم ، برنامه غذایم را منظم کنم داد نزنم نق نزنم حرف زشت نزنم بیشتر بازی کنم شما چطور؟

منبع : وبلاگ روزهای مادرانه نوشته منصوره مصطفی زاده